maandag 30 maart 2015

Magnolia


Ik kom elke dag onderweg naar het werk een magnolia tegen. Prachtige bomen vind ik het. Ze vormen reeds lang hun knoppen om dan, bij de eerste zonnestraal, open te barsten tot één en al bloemenpracht. Een boeket tulpen in het groot. Dat is voor mij een teken dat de lente eraan komt. Ik kom er ieder jaar opnieuw gelukkig van. Het eerste gefluit van de vogeltjes, ze verleiden mij bij het krieken van de dag. De dans van de mannetjesduiven om een vrouwtje te strikken. De struiken met knoppen, barstensvol leven, vol goesting om te bloeien. De veranderende geur van de lucht. ... Heerlijk.

En ook al woon ik dan in een wereldstad. Toch merk ik ook al deze dingen op. Wellicht ben ik er gevoeliger voor omdat het schaarser is. Wellicht leer ik heel veel van de nieuwsgierigheid en de bewondering van AnnA "Dank je wel zon!!" " Maaaaan, waar ben je?" "Mama, flower!!". Wellicht ben ik ook gewoon meer buiten omdat we geen auto hebben. Allemaal waar en allemaal deel van de waarheid. Ik geniet er in ieder geval van.

Ik bedacht mij, toen ik een beetje later in de metro stond, dat de natuur een winterslaap heeft gehouden om in staat te zijn deze pracht tentoon te spreiden. Een herbronning, ieder jaar opnieuw. Niet bepaald wat ik in London bij de mensen waarneem. Rush hour blijft even rush, elke dag opnieuw. Mensen haasten zich de trappen af om nog vlug de volgende metro te halen. Ze luisteren naar muziek met hun oortjes, lezen ondertussen een boek en als het even kan, proberen ze tegelijk ook nog een spelletje te spelen op hun gsm. Ze lopen de trappen op, naar het werk. Ze passeren allemaal onder de magnolia. Die bekijkt het...

Als je het mij vraagt, kunnen we veel leren van de natuur. Het is niet voor niets dat alle grote religies een vastenperiode hebben. En dat zondag een rustdag was. Eén iets is mij hier wel opgevallen. Dry January. Veel mensen onthouden zich in januari van alcohol. Charity - je mag hier uit je huis niet komen, of je komt Charity tegen - springt hier gretig op in, je kan meedoen aan een dryathlon en hiervoor geld inzamelen, ... Vorig jaar heb ik mijzelf voor het eerst aan een suiker- en alcholvrije maand gewaagd. Ik wist eigenlijk niet goed mijn beweegreden anders dan 'ik heb daar eens zin in'. Dus dit jaar opnieuw, het wordt een traditie. En het voelt goed. Het doet deugd voor mijn lichaam en daarom ook voor mijn geest. Je wordt je ervan bewust wat we soms allemaal - zonder nadenken - naar binnen spelen. Je begint meer te voelen waar jouw lichaam zin in heeft. Je merkt wanneer je eet om de aandacht weg te nemen van bepaalde emoties. Kortom, een interessante ervaring. In zekere zin een fysieke herbronning.

Ik trok deze morgen een foto van de magnolia. Veel mensen keken mijn onbegrijpend aan. Wat is dààr nu speciaal aan?